Voor de zusters van het klooster Sint-Vincentius, die het bejaardenhuis beheerden, was het duidelijk dat het gebouw niet meer voldeed aan de hedendaagse eisen. Het pand werd door de brandweer als onveilig bestempeld door de nauwe gangen, kleine vensters, houten trappen wat de evacuatie bij een eventuele brand zou bemoeilijken.

De zusters besloten het rusthuis in handen te geven van "vzw Meunyckenhof". Alle 75 bejaarden werden in december 1983 naar 21 verschillende instellingen in naburige gemeenten overgeplaatst en waren dus verplicht hun heimat te verlaten in de herfst van hun leven. Dit is voor de meesten één van de grootste aanpassingen in hun leven geweest, want "een oude boom verplant je niet". In het begin waren er intensieve contacten met Koekelare, maar na verloop van tijd verwaterde dit. Na 2 jaar zijn 40% van de bejaarden overleden, zodat er slechts een kleine groep effectief naar Koekelare zal terugkeren en de meesten zijn intussen geïntegreerd in hun nieuwe omgeving.

Het gebouw werd afgebroken in januari 1984, we zijn echter bijna 3 jaar verder en er is nog geen steen gemetseld van het nieuwe rusthuis.

Vandaar dat velen zich afvragen of er ooit nog een nieuw rusthuis zal opgetrokken worden.